અમરપ્રેમ

વૃંદાવનની લીલીછમ કુંજગલીઓમાં એક રમત રમાઈ રહી હતી, જાણે આખું બ્રહ્માંડ આ પ્રેમના દ્રશ્યને જોવા માટે શ્વાસ રોકીને ઊભું હતું. સવારનો તડકો વૃક્ષોના પાંદડા ચીરીને નીચે આવી રહ્યો હતો, જે જમીન પર સોનેરી ભાત પાડી રહ્યો હતો. વાતાવરણમાં કદંબનાં ફૂલોની મનમોહક સુગંધ ભળી રહી હતી, જે દરેક શ્વાસ સાથે હૃદયને પ્રફુલ્લિત કરતી હતી. દૂર ક્યાંક મોરનો ટહુકાર સંભળાતો હતો અને ગાયોના ગળામાં બાંધેલી ઘંટડીઓનો મધુર અવાજ હવામાં ગુંજી રહ્યો હતો.

ગોપ-ગોપીઓનો કલરવ ચારેય બાજુ ફેલાયેલો હતો, કોઈ છુપાઈને હસતું હતું, તો કોઈ ભાગદોડમાં એકબીજાને પકડવાનો પ્રયાસ કરતું હતું. શ્રી કૃષ્ણ અને રાધા આ બધાની વચ્ચે હતા, તેમની આંખોમાં રમતનો ઉમંગ અને એકબીજા માટેનો અપાર સ્નેહ સ્પષ્ટ દેખાતો હતો. રમતાં રમતાં અચાનક, એક અણધારી ક્ષણે, એક ક્ષણિક અવ્યવસ્થા થઈ, અને શ્રી કૃષ્ણનો નખ રાધાના કોમળ હાથને અડક્યો.

એ સ્પર્શ માત્રથી રમતનો ઉમંગ એક ક્ષણ માટે થંભી ગયો. રાધાના મુખ પરથી હાસ્ય અદ્રશ્ય થઈ ગયું, અને એક નાનકડી ચીસ નીકળી ગઈ. તેના હાથની હથેળી પર લોહીનું એક ટીપું ઊભરી આવ્યું, જે તેની ગોરી ત્વચા પર લાલ ટપકાં જેવું લાગતું હતું. આ દ્રશ્ય જોઈને ગોપીઓ ગભરાઈ ગઈ અને તરત જ એક સાથે અવાજો ઉઠ્યા, “અરે! રાધાને વાગ્યું!” “જલ્દી હળદર લાવો, પાટો બાંધો!” કૃષ્ણનું હૃદય ચિંતાથી ભરાઈ ગયું. તેમણે જોયું કે ગોપીઓ કેવી ઉતાવળથી રાધાના ઘા પર હળદર લગાવીને પાટો બાંધી રહી હતી. રમતનો આનંદ એક ક્ષણમાં જ ઓલવાઈ ગયો.

થોડા દિવસ વીતી ગયા. થોડા દિવસો પછી જ્યારે તેઓ ફરી મળ્યા, ત્યારે કૃષ્ણની નજર અનિચ્છનીય રીતે રાધાના એ જ ઘા પર પડી. તેમણે જોયું કે પાટો ઉતરી ગયો હતો, પણ ઘા હજુ પણ લાલ હતો અને રૂઝાયો નહોતો. કૃષ્ણના હૃદયમાં આશ્ચર્ય અને વેદના ઊમટી આવી.

“રાધા,” તેમનો અવાજ ધીમો અને સ્નેહભર્યો હતો, “રાધેય! કેટલા દિવસો થઈ ગયા. આ ઘા હજી કેમ રૂઝાયો નથી?”

રાધાએ નજર ઊંચી કરીને કૃષ્ણ સામે જોયું. તેની આંખોમાં અપાર પ્રેમ અને એક ગૂઢ રહસ્ય છુપાયેલું હતું. તેના હોઠ પર એક મધુર સ્મિત ફરક્યું.

“આ ઘા તો રૂઝાઈ જશે, મારા કાન,” તેણીએ પ્રેમથી જવાબ આપ્યો. “પણ જ્યારે પણ તે રૂઝાઈને સુકાવા લાગે છે, ત્યારે હું તેને ફરીથી ઉખેડી નાખું છું.”

કૃષ્ણની ચિંતા વધી ગઈ. “પણ, શા માટે? આટલું દર્દ કેમ સહી રહી છે?”

રાધાએ ધીમેથી પોતાનો એ હાથ ઊંચો કર્યો, જેમાં હજી પણ એ ઘા તાજો હતો. તે ઘા પર હળવેકથી બીજી આંગળી ફેરવતા તે બોલી, “કારણ કે આ ઘા તે મને આપ્યો છે. આ ઘા મને દર્દ નથી, પણ તારા પ્રેમનો સ્પર્શ યાદ અપાવે છે. જે વસ્તુ તે મને આપી છે, તેને હું મારાથી દૂર કેમ થવા દઉં?”

રહસ્યમય અર્થ

રાધા અને કૃષ્ણની આ વાર્તા આપણને પ્રેમ, ગુરુ અને ઈશ્વર દ્વારા મળતા દર્દનું ઊંડું રહસ્ય સમજાવે છે. રાધાએ કૃષ્ણના પ્રેમનો ઘા સ્વીકાર્યો અને તેને હંમેશા માટે જીવંત રાખ્યો, તે જ રીતે આપણે પણ જીવનમાં ગુરુ, ઈશ્વર, કે પ્રેમથી મળેલા દરેક કષ્ટ અને સંઘર્ષને સહર્ષ સ્વીકારવા જોઈએ. કારણ કે આ દર્દ માત્ર દર્દ નથી, પણ પ્રેમની એક અગ્નિપરીક્ષા છે.

જ્યારે આપણે કોઈ ગુરુના શરણે જઈએ છીએ કે કોઈ ભક્તિમાર્ગ અપનાવીએ છીએ, ત્યારે આપણા શરીર, મન અને આખા જીવનની લગામ તેમના હાથમાં સોંપી દઈએ છીએ. ત્યાર પછી, જીવનમાં આવતી દરેક મુશ્કેલી, દરેક કષ્ટ, તેમની કૃપાનું જ એક સ્વરૂપ છે એમ માનવું જોઈએ. તે આપણી ધીરજ અને શ્રદ્ધાની કસોટી કરે છે. જેમના પર આપણને આટલો વિશ્વાસ છે, તેમના દ્વારા મળેલું દર્દ પણ તેમના પ્રેમનું જ પ્રતીક છે.

એ જ રીતે, પ્રેમમાં વિરહનું દર્દ પણ એક સાચા પ્રેમની નિશાની છે. જ્યારે બે પ્રેમીઓને સંજોગોવસાત એકબીજાથી દૂર રહેવું પડે, ત્યારે આ વિરહનું દર્દ એમના પ્રેમનો અંત નથી, પણ તેની અગ્નિપરીક્ષા છે. આ દર્દ એ વાતનો પુરાવો છે કે ભલે શરીરથી દૂર હોઈએ, પણ આત્માથી આપણે એક છીએ. આ વિરહ આપણને વધુ મજબૂત અને આધ્યાત્મિક બનાવે છે, કારણ કે તે આપણને શીખવે છે કે પ્રેમ માત્ર સાથે રહેવાથી જ નથી, પણ એકબીજાથી દૂર રહીને પણ જીવંત રાખી શકાય છે.

આમ, પછી ભલે તે ગુરુ દ્વારા મળેલું દર્દ હોય, ઈશ્વરની લીલા હોય, કે પ્રેમમાં વિરહનું કષ્ટ હોય—આ બધા દર્દોને સ્વીકારવાથી જ આપણો પ્રેમ, આપણી શ્રદ્ધા અને આપણી ભક્તિ સાચી અને શુદ્ધ સાબિત થાય છે. આ કષ્ટ એ વાતનો અહેસાસ કરાવે છે કે ભલે આપણે દૂર હોઈએ, આપણો પ્રેમ કાયમ જીવંત રહેશે. આ કષ્ટને સહર્ષ સ્વીકારવાથી જ આપણો પ્રેમ સાચો અને શુદ્ધ સાબિત થાય છે, અને આપણી ભક્તિ પૂર્ણ બને છે.

રાધેય! રાધેય!!!

#hrdivyesh #RadhaKrishna #RadhaKrishnaStory #GujaratiStory #KrishnaLeela #LoveStory #SpiritualLove #DivineLove #AdhyatmikVarta #PremKahani #Vrindavan #Bhakti #Devotion #VichitraPrem #SufiLove #EternalLove #UnconditionalLove #LoveAndPain #SeparationInLove #GuruBhakti #IshwarPrem #TrueLove #EmotionalStory #HeartTouching #GuhyaPrem #KrishnaBhakti #RadhaBhakti #GujaratiVarta #SpiritualJourney #SoulfulLove