ચમત્કાર કે વિજ્ઞાન?

ચમત્કાર કે વિજ્ઞાન?

દૂધ પી રહેલા દેવતા અને એક અનોખું તંત્ર-રહસ્ય

પ્રસ્તાવના:

આજે ૨૧મી સપ્ટેમ્બર, ૨૦૨૫ છે. મારા માટે આ માત્ર એક સામાન્ય તારીખ નથી. કૅલેન્ડર પરનો આ દિવસ મને મારા જીવનના સૌથી અસાધારણ દિવસની યાદ અપાવે છે — ૨૧ સપ્ટેમ્બર, ૧૯૯૫. આ બંને તારીખોની વચ્ચે ત્રીસ વર્ષનું અંતર છે, છતાં પણ એક અનોખો સંબંધ છે. કદાચ આ માત્ર એક સંયોગ નથી, પણ અંકશાસ્ત્રની એક ગૂઢ ગણતરી છે, કારણ કે મારો જન્મ પણ ૨૧મી માર્ચે થયો હતો. ૨૧નો આ અંક જાણે મારી સાથે જીવનભર જોડાયેલો રહ્યો છે.

૧૯૯૫ના એ દિવસે હું માત્ર દસ વર્ષનો બાળક હતો. મારા બાળપણના મનમાં અઢળક પ્રશ્નો ઊઠતા હતા. “આવું કેમ થયું?”, “આ કોણે કર્યું?”, “આ ક્યાંથી થયું?” — આવા અનેક પ્રશ્નોની જાળમાં હું ફસાયો હતો. એ દિવસે જે ઘટના બની, તેણે મારા બાળ મગજમાં એવાં ઊંડા પ્રશ્નો મૂક્યા કે જેના જવાબ શોધવામાં મારી આખી જિંદગી નીકળી ગઈ.

એક દસ વર્ષના બાળકે જ્યારે પોતાના હાથે ચમચીમાં દૂધ ભરીને ગણેશજીની મૂર્તિને પીતા જોયા, ત્યારે તર્ક અને વિજ્ઞાનનો કોઈ અર્થ રહ્યો નહોતો. તે ક્ષણે હું ચમત્કાર અને વાસ્તવિકતા વચ્ચેની સીમારેખા પર ઊભો હતો. એ ઘટનાએ મારી જિંદગીની દિશા કાયમ માટે બદલી નાખી. હું એક નિર્દોષ બાળકમાંથી એક એવા સંશોધક તરીકે ઉભરી આવ્યો, જે માત્ર “કેમ?” અને “શા માટે?” જેવા પ્રશ્નોના જવાબો શોધવા માંગતો હતો.

એ દિવસે મને સમજાયું કે આ દુનિયા માત્ર તર્ક અને ભૌતિક વિજ્ઞાનથી ચાલતી નથી, પરંતુ તેની પાછળ એક એવું ગૂઢ વિજ્ઞાન પણ છે જે શ્રદ્ધા ના પાયા પર ઊભું છે. આજે, દિવ્યેશ સંઘાણી તરીકે, હું એ રહસ્યમય દિવસની ઘટના અને તેના તમામ પાસાઓ સાથે ફરીથી રજૂ કરી રહ્યો છું. આ લેખ માત્ર એક ઘટનાનું વર્ણન નથી, પરંતુ ત્રીસ વર્ષની શોધ અને અનુભવનો સાર છે. હું આજે તે રહસ્યોના પડદા ઉંચકી રહ્યો છું જેણે તે દિવસે લાખો લોકોના મન અને હૃદયને પ્રભાવિત કર્યા હતા.

આજથી લગભગ ત્રણ દાયકા પહેલા, ૨૧ સપ્ટેમ્બર ૧૯૯૫નો દિવસ ભારતના ઇતિહાસમાં એક અત્યંત આશ્ચર્યજનક અને અવિશ્વસનીય ઘટના તરીકે નોંધાયેલો છે. આ દિવસે દરેક શહેરોથી લઈને ગામડાઓ સુધી એક એવી ખબર ફેલાઈ જેણે સૌને સ્તબ્ધ કરી દીધા – ભગવાન ગણેશની મૂર્તિઓ દૂધ પી રહી હતી!

આ ઘટનાની શરૂઆત દિલ્હી ના એક મંદિર થી થઈ. તે વાત મુજબ, એક ભક્તે નિત્યની જેમ ભગવાન ગણેશની પૂજા કરી, ચમચીમાં થોડું દૂધ લીધું અને મૂર્તિની સૂંઢ પાસે અર્પણ કર્યુ. અચાનક દૂધ ગાયબ થવા માંડ્યું. પ્રથમ તો એ ભક્તને લાગ્યું — કદાચ આંખનો ભ્રમ હશે. પણ થોડા પળોમાં જ, આજુબાજુ ઉભેલા ભક્તોએ જોયું કે મૂર્તિ જાણે દૂધ પી રહી હતી. જો તે એક વ્યક્તિએ અનુભવ્યું હોત તો ભ્રમ માનત. પરંતુ થોડા જ કલાકોમાં આ સમાચાર મંદિરમાંથી બહાર નીકળીને દિલ્હી શહેરમાં અને ત્યાંથી આખા ભારતમાં ફેલાયા. જામનગર, રાજકોટ, અમદાવાદ, વડોદરા, સુરત — જ્યાં જુઓ ત્યાં મંદિર પાસે ભક્તોની કતારો લાગી ગઈ. દરેકના હાથમાં દૂધના લોટા. દરેકનું હૃદય આશ્ચર્યથી ધબકતું. અનુભવ એકસરખો — મૂર્તિના સૂંઢ કે હોઠ પાસે દૂધ લઈ જતાં જ દૂધ અદૃશ્ય થતું. લોકો આંખે જોયું, ફોટોગ્રાફ, વિડિઓ બધું લીધું.

મારો અંગત અનુભવ

એ દિવસોમાં હું મારા કાકા-કાકી સાથે રહેતો હતો. સવારના સમાચારપત્રો અને ટીવીનો જમાનો હતો અને ન પણ હતો. બધી માહિતી મોઢા-મોઢ ફેલાતી. અમારા પાડોશીઓ એકબીજાના ઘરે આવીને આ અદ્ભુત ઘટના વિશે વાત કરી રહ્યા હતા. શરૂઆતમાં મારા કાકીએ કહ્યું, “આ તો માત્ર અફવા છે, આવું કઈ રીતે શક્ય બને?” પરંતુ જેમ-જેમ વધુ લોકો આ વાતની પુષ્ટિ કરવા લાગ્યા, તેમ-તેમ અમારા મનમાં પણ કુતૂહલ જાગ્યું.

“ચાલો આપણે પણ આપણા ઘરના ગણેશજીને દૂધ અર્પણ કરીએ,” મારા કાકીએ એક અનોખા ઉત્સાહથી કહ્યું.

અમે સૌ પરિવારના સભ્યો ઘરના મંદિર પાસે ભેગા થયા. મારા ચાર નાના ભાઈઓ, દાદા, કાકી, અને હું. મારા કાકીએ દૂધની નાની વાટકી ભરી, અને ચમચીમાં થોડું દૂધ લઈને ગણેશજીની નાની મૂર્તિની સૂંઢ પાસે મૂક્યું. અને જે થયું તે શબ્દોમાં વર્ણવી શકાય તેવું નહોતું. જેવી ચમચી મૂર્તિને સ્પર્શી, તરત જ દૂધ ગાયબ થવા માંડ્યું. તે એટલી ઝડપથી ગાયબ થતું હતું, જાણે કોઈ બાળકને ભૂખ લાગી હોય અને તે દૂધ પીતું હોય. લગભગ ચારથી પાંચ સેકન્ડમાં આખી ચમચી ખાલી થઈ ગઈ.

“આ તો ખરેખર ચમત્કાર છે!” મારા કાકીની આંખોમાં આશ્ચર્ય અને શ્રદ્ધાના આંસુ આવી ગયા.

એક પછી એક, પરિવારના લગભગ નવ સભ્યોએ આ પ્રયોગ કર્યો. દરેક વખતે પરિણામ એકસરખું જ હતું. અમારા ઘરના ગણેશજી ખરેખર દૂધ પી રહ્યા હતા. આ ઘટનાએ અમારા બધાના હૃદયમાં શ્રદ્ધાનો દીપક પ્રજ્વલિત કરી દીધો. આ એક એવો અનુભવ હતો જે તર્ક અને વિજ્ઞાનને પાર હતો. આ પછી, હું નજીકના ગણેશ મંદિરે ગયો.

મંદિરમાં દ્રશ્ય વધુ ભવ્ય અને અદ્ભુત હતું. લોકોની લાંબી કતારો, હજારો ભક્તો, અને દરેકના ચહેરા પર એક જ ભાવ. મંદિરમાં રહેલી મોટી ગણેશ મૂર્તિ પણ દૂધ પી રહી હતી. કોઈ એકલદોકલ ઘટના ન હતી, પરંતુ હજારો-લાખો લોકોએ તેનો જાતે અનુભવ કર્યો. આસ્થા અને શ્રદ્ધાનો એવો મહાસાગર ઉમટ્યો હતો કે જેણે તર્ક અને વિજ્ઞાનની તમામ દલીલોને ડુબાડી દીધી હતી.

વિજ્ઞાન અને તર્કનું મૌન

ચમત્કાર થોડા કલાકો સુધી ચાલ્યો અને પછી અચાનક બંધ થઈ ગયો. પરંતુ તે લોકોના મનમાં કાયમ માટે એક સવાલ છોડી ગયો – શું તે ખરેખર કોઈ દૈવી ચમત્કાર હતો કે પછી માત્ર એક વૈજ્ઞાનિક ઘટના?

ઘટનાના થોડા દિવસો બાદ, મીડિયામાં વૈજ્ઞાનિકો અને તર્કશાસ્ત્રીઓએ આ ઘટનાને સમજાવવાનો પ્રયાસ કર્યો. તેમણે કહ્યું કે આ ઘટના કેશાકર્ષણ (Capillary Action) અને પૃષ્ઠતાણ (Surface Tension) નું પરિણામ છે.

કેશાકર્ષણ: તેમના મતે, પથ્થરની મૂર્તિમાં રહેલા સૂક્ષ્મ છિદ્રો દૂધને શોષી લેતા હતા, જેના કારણે તે ગાયબ થતું દેખાતું હતું. આ એક ભૌતિક પ્રક્રિયા છે, જેમાં પ્રવાહી ખૂબ જ પાતળી નળીઓ અથવા છિદ્રો દ્વારા ઉપર ચઢે છે.
પૃષ્ઠતાણ: પાણીની જેમ દૂધ પણ એક પ્રવાહી છે. જ્યારે દૂધનું ટીપું પથ્થર પર પડે, ત્યારે તેના પૃષ્ઠતાણને કારણે તે સપાટી પર ફેલાઈ જાય છે અને ગાયબ થઈ ગયું હોય તેવું લાગે છે.

આ દલીલો મીડિયામાં પ્રસારિત થઈ, પરંતુ તે લાખો લોકોના પ્રત્યક્ષ અનુભવ અને શ્રદ્ધા સામે ટકી શકે નહીં. તેના આ વૈજ્ઞાનિક સમજૂતીઓ કેટલાક મહત્વના પ્રશ્નોના જવાબ અહીં આપેલ છે, જે આજે પણ અનુત્તરિત છે.

પ્રથમ પ્રશ્ન: દૂધનો જથ્થો ક્યાં ગયો?

જો કોઈ એક વ્યક્તિએ દૂધ અર્પણ કર્યું હોત, તો કદાચ વૈજ્ઞાનિકોની વાત સાચી માની શકાતી હોત. પરંતુ, એ દિવસે મંદિરોમાં હજારો ભક્તોની કતારો લાગી હતી. એક અંદાજ મુજબ, એક નાના મંદિરની મુલાકાત પણ હજારો લોકોએ લીધી હશે. જો એક મંદિરમાં એક હજાર લોકોએ માત્ર એક ચમચી દૂધ પણ ચઢાવ્યું હોય, તો પણ તે ત્રણ લિટરથી વધુ દૂધ થાય. તો આટલો મોટો દૂધનો જથ્થો એક જ મૂર્તિમાં ક્યાં ગયો?

આ ઘટના સમગ્ર ભારતમાં એક સાથે બની હતી. શું એ શક્ય છે કે એક જ સમયે, સમગ્ર ભારતમાં ગણેશજીની તમામ મૂર્તિઓને એક સાથે તરસ લાગી હોય? આ તર્ક પર કોઈ વૈજ્ઞાનિક હજુ સુધી પણ કોઇ સમજૂતી આપી શક્યું નથી.

બીજો પ્રશ્ન: મૂર્તિઓનો ભૌતિક સ્વભાવ કેમ ન બદલાયો?

જો મૂર્તિઓ આટલા મોટા પ્રમાણમાં દૂધ શોષી રહી હોત, તો તેમની ભૌતિક સ્તરમાં ફેરફાર થવો જોઈતો હતો. ખાસ કરીને માટીની મૂર્તિઓ જો દૂધ પીવે, તો તે ભીની થવી જ જોઈએ. છતાં તે દિવસે મેં જોયું અને બીજા લોકોએ પણ અનુભવ્યું કે બધી જ મૂર્તિઓ શુષ્ક જ રહી.

વૈજ્ઞાનિકોની દલીલ માત્ર પથ્થરની મૂર્તિઓ માટે હતી, પરંતુ ચમત્કાર ધાતુની મૂર્તિઓ પર પણ થયો હતો. જે મૂર્તિઓ પિત્તળ, તાંબુ, કે ચાંદીની બનેલી હતી, તે પણ દૂધ પી રહી હતી. ધાતુમાં છિદ્રો હોતા નથી, તો પછી તેમાં કેશાકર્ષણ કઈ રીતે શક્ય છે? આ પ્રશ્નનો વૈજ્ઞાનિકો પાસે કોઈ જવાબ નથી.

ત્રીજો પ્રશ્ન: માત્ર દૂધ જ કેમ? અને માત્ર તે દિવસે જ કેમ?

મેં પોતે એ દિવસે દૂધ ઉપરાંત પાણી અર્પણ કરવાનો પણ પ્રયાસ કર્યો હતો, પરંતુ તે નિષ્ફળ રહ્યો. મૂર્તિએ પાણી સ્વીકાર્યું નહીં. આ ઘટના માત્ર ગણેશજી સાથે જ કેમ બની અને અન્ય દેવતાઓ સાથે કેમ નહીં? જો આ માત્ર એક ભૌતિક સિદ્ધાંત હોત, તો તે અન્ય મૂર્તિઓ પર પણ લાગુ થવો જોઈતો હતો.

સૌથી મોટો પ્રશ્ન એ હતો કે જો આ માત્ર વિજ્ઞાન હતું, તો પછી ૨૧ સપ્ટેમ્બર, ૧૯૯૫ પછી ફરી ક્યારેય આ ઘટના મોટા પાયે કેમ ન બની? વિજ્ઞાનના નિયમો તો કાયમ માટે હોય છે. હવામાનની જેમ વિજ્ઞાનના નિયમો બદલાતા નથી. આ ઘટનાએ સાબિત કર્યું કે તે માત્ર એક વૈજ્ઞાનિક ઘટના નહોતી, પરંતુ તેની પાછળ કંઈક બીજું જ હતું. આ રહસ્ય વિજ્ઞાનની સીમાઓથી ઘણું દૂર હતું અને શ્રદ્ધા, તંત્ર અને ગ્રહયોગ સાથે જોડાયેલું હતું, જેના વિશે હું હવે પછી વાત કરીશ.

આ ઘટનાની અનોખીતા એ હતી કે તે માત્ર એક ધર્મ કે એક ક્ષેત્ર પૂરતી સીમિત નહોતી. ભારતના ખૂણે-ખૂણે, દરેક ધર્મના લોકો આ ઘટનાના સાક્ષી બન્યા. આ અગાઉ, આવી કોઈ ઘટના ઇતિહાસમાં નોંધાયેલી નથી, જે આટલા મોટા પાયે અને એક જ સમયે બની હોય. ઘણા લોકોએ ઇતિહાસના પુસ્તકો, ધાર્મિક ગ્રંથો અને દંતકથાઓની તપાસ કરી, પરંતુ ૨૧ સપ્ટેમ્બર, ૧૯૯૫ જેવી ઘટનાનો કોઈ સ્પષ્ટ ઉલ્લેખ મળ્યો નહીં. આ ઘટના ફક્ત હિન્દુ ધર્મ પૂરતી સીમિત નહોતી, પરંતુ અન્ય ધર્મના લોકો પણ આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયા હતા. જોકે, મોટાભાગના ચમત્કારોનો સંબંધ હિન્દુ ધર્મ સાથે જોડાયેલો છે, પરંતુ આ ઘટના એટલી વ્યાપક હતી કે તે માનવતાની શ્રદ્ધા સાથે જોડાઈ ગઈ.

આ ઘટના ફરી ક્યારેય કેમ ન બની, તે એક રહસ્ય છે. જો તે વૈજ્ઞાનિક હોત, તો તે ફરીથી બની શકત. પરંતુ, આ ઘટનાનો સંબંધ એવા અસાધારણ સંયોગો સાથે હતો, જે વારંવાર બનતા નથી. તે દિવસનો ગ્રહયોગ, લોકોની સામૂહિક શ્રદ્ધા અને દૈવી શક્તિનું સંયોજન એટલું દુર્લભ હતું કે તે ફરીથી પુનરાવર્તિત થવું લગભગ અશક્ય છે. આજે પણ જ્યારે લોકો એ દિવસને યાદ કરે છે, ત્યારે તેમની આંખોમાં એ જ આશ્ચર્ય અને શ્રદ્ધાનો ભાવ જોવા મળે છે.

તંત્ર-રહસ્ય: મહાગણેશ તંત્રનું ગૂઢ વિજ્ઞાન

૨૧મી સપ્ટેમ્બર, ૧૯૯૫ થી લઈને આજ સુધી, મેં એક જ સવાલનો જવાબ શોધ્યો છે: “એ દિવસે શું થયું હતું?” મેં વિજ્ઞાન, તર્ક અને ઇતિહાસના પુસ્તકો ફંફોળ્યા, પરંતુ મને સાચા જવાબો ન મળ્યા. મારી આંતરિક શોધ અને ગહન અભ્યાસે મને એક પ્રાચીન અને ગૂઢ વિજ્ઞાન તરફ દોર્યો — મહાગણેશ તંત્ર. આજે, ત્રીસ વર્ષની શોધ પછી, હું આ રહસ્યનો અંતિમ રહસ્ય અહીં આપી રહ્યો છું. આ કોઈ કાલ્પનિક કથા નથી, પરંતુ એક એવા ગૂઢ વિજ્ઞાનનું વર્ણન છે જેણે ૩૦ વર્ષ પહેલાં આખા વિશ્વને સ્તબ્ધ કરી દીધું હતું.

વેદ અને ઉપનિષદ: મૂળભૂત પાયો

વેદ અને ઉપનિષદમાં ગણેશજીને “પ્રણવ સ્વરૂપ” અથવા “ઓમકાર” સ્વરૂપ તરીકે પણ ઓળખવામાં આવ્યા છે. આનો અર્થ એ છે કે તેઓ બ્રહ્માંડના મૂળભૂત સ્પંદન અથવા ધ્વનિનું પ્રતિનિધિત્વ કરે છે. ઉપનિષદો અનુસાર, આ સમગ્ર બ્રહ્માંડ એક અદૃશ્ય ઊર્જા અને સ્પંદનથી બનેલું છે. ગણેશજી આ ઊર્જાના નિયંત્રક છે. તેઓ માત્ર વિઘ્નહર્તા નથી, પરંતુ ભૌતિક અને આધ્યાત્મિક જગતને જોડતી શક્તિ પણ છે. આ સિદ્ધાંતોએ તંત્રશાસ્ત્રના વ્યવહારિક ઉપયોગ માટે પાયો નાખ્યો.

તંત્રશાસ્ત્ર: ઊર્જાનું વિજ્ઞાન

જ્યાં વેદ અને ઉપનિષદ સિદ્ધાંત આપે છે, ત્યાં તંત્રશાસ્ત્ર તેને વ્યવહારિક સ્વરૂપ આપે છે. તંત્ર એ ભૌતિક જગતમાં દૈવી ઊર્જાને કેવી રીતે સક્રિય કરવી તેનું વિજ્ઞાન છે. આ ઘટના પાછળ મહાગણેશ તંત્રના સિદ્ધાંતો કાર્યરત હતા. આ તંત્ર મુજબ, કોઈ પણ દૈવી શક્તિ ત્યારે જ ભૌતિક રૂપ ધારણ કરી શકે જ્યારે ચોક્કસ પરિબળોનો સંયોગ થાય. આ ઘટનામાં ત્રણ મુખ્ય પરિબળોનો “ત્રિશક્તિ સંયોગ” થયો હતો.

બ્રહ્માંડીય ઊર્જા (ગ્રહયોગ): આ ઘટનાનો પ્રારંભ સામૂહિક શ્રદ્ધાથી નહોતો થયો, પરંતુ ગ્રહોની એક અત્યંત દુર્લભ ગોઠવણથી થયો હતો. ૨૧ સપ્ટેમ્બર, ૧૯૯૫ના દિવસે, જ્યોતિષ અને તંત્રના સિદ્ધાંતો મુજબ, ચંદ્ર, ગુરુ અને શુક્ર એક એવી ખાસ સ્થિતિમાં હતા, જેને કેટલાક વિદ્વાનો ‘અમૃત સિદ્ધિ યોગ’ સાથે જોડે છે. આ યોગે બ્રહ્માંડમાં એક એવું ઊર્જાનું વાતાવરણ બનાવ્યું જે અત્યંત શુદ્ધ અને શક્તિશાળી હતું, અને દૂધ જેવા સોમતત્વને ગ્રહણ કરવા માટે અનુકૂળ હતું. આ ઊર્જાએ સમગ્ર વિશ્વમાં એકસાથે કાર્ય કરવાનું શરૂ કર્યું.
મૂલાધાર ચક્રની શક્તિ: ગણેશજીને મૂલાધાર ચક્રના અધિષ્ઠાતા દેવતા માનવામાં આવે છે. મૂલાધાર ચક્ર એ આધ્યાત્મિક ઊર્જાનો પ્રથમ બિંદુ અને ભૌતિક શરીરનો પાયો છે. તે દિવસે, અમૃત સિદ્ધિ યોગના કારણે, મૂલાધાર ચક્રની ઊર્જા એટલી પ્રબળ બની ગઈ હતી કે તેણે દૂધ જેવા સોમતત્વને ગ્રહણ કરવાનું શરૂ કર્યું. આ જ કારણ છે કે આ ઘટના માત્ર ગણેશજીની મૂર્તિઓ સાથે જ બની, કારણ કે તેઓ આ ઊર્જાના મુખ્ય નિયંત્રક છે.
શ્રદ્ધાનું પ્રતીક (મૂર્તિ): મહાગણેશ તંત્ર અનુસાર, આ શક્તિને પ્રગટ કરવા માટે એક પ્રતીક (યંત્ર) ની જરૂર હોય છે. આ દિવસે, ગણેશજીની મૂર્તિ એ જ યંત્ર બની ગઈ હતી. દરેક મૂર્તિમાં રહેલી પ્રાણપ્રતિષ્ઠા ઊર્જા, ગ્રહયોગ અને મૂલાધાર ચક્રની શક્તિના સંયોજનથી એટલી સક્રિય થઈ ગઈ કે તેણે દૂધ જેવા સોમતત્વને ગ્રહણ કરવાનું શરૂ કર્યું. આ જ કારણ છે કે આ ઘટના દરેક પ્રકારની મૂર્તિઓ – માટી, પિત્તળ, ચાંદી, સ્ટીલ કે એલ્યુમિનિયમ – સાથે બની, કારણ કે આ ઘટના ભૌતિક ગુણધર્મો પર આધારિત નહોતી, પરંતુ દૈવી ઊર્જાના પ્રવાહ પર આધારિત હતી.

મંત્રો અને ઉપાસના પદ્ધતિઓ

તંત્ર વિધિ મુજબ મહાગણપતિની ઉપાસનામાં ઘણા વિશિષ્ટ મંત્રો ઉલ્લેખિત છે. ઉદાહરણ તરીકે, મહાગણેશના દુર્લભ “સર્વ આકર્ષણ ગણપતિ” મંત્ર તરીકે નીચેના મંત્રનો ઉલ્લેખ મળે છે:

“ॐ हुं गं ग्लौं सर्वआकर्षण गणपतये वरवरद् सर्वजनहृदयं स्तंभय स्तंभय स्वाहा।”

આ મંત્રમાં वरवरद् શ્રી ગણપતિને શ્રેષ્ઠ વરદાનકર્તા ગણાવે છે અને “सर्वजनहृदयं स्तंभय स्तंभय” એવો સંદેશ છે કે ભગવાન ગણેશ સમગ્ર જગતના મન-હૃદયમાં સ્થિર થઈને પ્રેમથી આત્મીય કરે.

મંત્ર અને યંત્ર: ઊર્જાનું વાહન

તંત્રશાસ્ત્ર અનુસાર, બ્રહ્માંડમાં દરેક વસ્તુ એક ચોક્કસ કંપન (vibration) અને આવર્તન (frequency) પર કાર્ય કરે છે. આ સિદ્ધાંત રેડિયો અને ટેલિવિઝનના કાર્યપ્રણાલી જેવો જ છે. યોગ્ય આવર્તન સેટ કર્યા પછી જ આપણે ચોક્કસ ચેનલ સાંભળી કે જોઈ શકીએ છીએ. મંત્ર વિજ્ઞાન પણ આ જ સિદ્ધાંત પર આધારિત છે.

દરેક દેવતાનું એક મૂળભૂત કંપન (ઓરિજિનલ ફ્રિક્વન્સી) હોય છે. મંત્ર એ આ મૂળભૂત કંપન સાથે જોડાણ સાધવાનું સાધન છે. જ્યારે કોઈ ભક્ત મંત્રનો જાપ કરે છે, ત્યારે તે તેના મન અને શરીરના કંપનને દેવતાના મૂળ કંપન સાથે જોડવાનો પ્રયાસ કરે છે.

૨૧ સપ્ટેમ્બર, ૧૯૯૫ના દિવસે, જે ઘટના બની તે આ જ સિદ્ધાંતનું જીવંત ઉદાહરણ હતી. તે દિવસે, માત્ર મંત્રોનો જાપ થયો નહોતો, પરંતુ બ્રહ્માંડીય ઊર્જા, ગ્રહયોગ અને સામૂહિક ચેતનાના કારણે એક અનોખી સ્થિતિનું નિર્માણ થયું હતું.

બ્રહ્માંડનું કંપન: તે દિવસે, ગ્રહયોગના કારણે, બ્રહ્માંડનું કંપન ગણેશજીના મૂળ કંપન સાથે સુમેળ સાધતું હતું. તે કંપન એટલું શક્તિશાળી હતું કે તે સમગ્ર વાતાવરણમાં ફેલાઈ ગયું હતું.
મન અને મૂર્તિઓનું કંપન: આ બ્રહ્માંડીય કંપનને કારણે, જે કોઈ પણ વ્યક્તિએ ગણેશજીની મૂર્તિ સમક્ષ દૂધ અર્પણ કર્યું, તેમનું મન અને ગણેશજીની મૂર્તિનું કંપન આપમેળે તે મૂળભૂત કંપન સાથે જોડાઈ ગયું. તેઓ અજાણતા જ એક એવા કંપન સાથે જોડાયા, જે સીધા ગણેશજીના તત્વ સાથે સંકળાયેલું હતું.
અમૃત અને કંપન: દૂધ, જે તંત્રમાં સોમતત્વ અને અમૃતનું પ્રતીક છે, તેણે ઊર્જા વાહકનું કામ કર્યું. તેણે ભક્તોની શ્રદ્ધા, મૂર્તિની ઊર્જા અને બ્રહ્માંડીય કંપન વચ્ચેના જોડાણને મજબૂત બનાવ્યું. આ જ કારણ છે કે આ ઘટના સમગ્ર વિશ્વમાં એકસાથે બની, કારણ કે તે દિવસે બ્રહ્માંડ એક જ ઊર્જા અને કંપનથી ભરેલું હતું.

આમ, મંત્રનો ઉચ્ચાર ભલે સામાન્ય હોય, પરંતુ તે દિવસે ઉર્જાની જે વિશિષ્ટ પરિસ્થિતિનું નિર્માણ થયું હતું, તેણે દરેક મંત્રજાપને ગણેશજીના મૂળ કંપન સાથે સીધો જોડી દીધો. આ જ કારણ છે કે આ ઘટનાને માત્ર ચમત્કાર નહીં, પરંતુ મંત્ર વિજ્ઞાન અને ઊર્જા વિજ્ઞાનના અનોખા પ્રગટીકરણ તરીકે જોવામાં આવે છે.

યંત્ર: તંત્રમાં યંત્ર એ દૈવી ઊર્જાને કેન્દ્રિત કરવા માટેનું એક ભૌતિક પ્રતીક છે. તે દિવસે, ગણેશજીની દરેક મૂર્તિ – પછી તે માટીની હોય કે ચાંદીની – એક જીવંત યંત્ર બની ગઈ હતી. આ યંત્ર દૂધ જેવા સોમતત્વને ગ્રહણ કરીને દૈવી શક્તિને ભૌતિક રૂપ આપી શકતા હતા.

ચમત્કારની પ્રક્રિયા: અસલી પ્રક્રિયા નું રહસ્ય

મહાગણેશ તંત્ર મુજબ, આ ચમત્કારને પ્રગટ કરવા માટે એક ચોક્કસ પ્રક્રિયાની જરૂર હોય છે:

શુદ્ધિ (Purification): આ પ્રક્રિયાનો પ્રથમ તબક્કો મૂર્તિ અને ભક્ત બંનેની શુદ્ધિ છે. તે દિવસે, ગ્રહયોગના કારણે આ શુદ્ધિ બ્રહ્માંડીય સ્તરે સ્વયં થઈ હતી, જેણે મૂર્તિને ઊર્જા ગ્રહણ કરવા માટે તૈયાર કરી.
ઊર્જાનું પ્રતિક (Energy Conductor): દૂધ એ સોમતત્વ અને અમૃતનું પ્રતીક છે. તે એક ઊર્જા કન્ડક્ટરનું કામ કરે છે. ગણેશજીની મૂર્તિએ દૂધને ગ્રહણ કરીને દૈવી શક્તિને ભૌતિક જગતમાં પ્રગટ કરી.
ગેટવેનું સક્રિયકરણ (Gateway Activation): આ પ્રક્રિયા કોઈ વ્યક્તિ દ્વારા કરવામાં આવી નહોતી. મહાગણેશ તંત્ર મુજબ, તે દિવસે બ્રહ્માંડીય ઊર્જા અને ગણેશજીના મૂળભૂત સ્વરૂપનું સીધું જોડાણ થયું હતું. આ જોડાણ એટલું શક્તિશાળી હતું કે તેણે આખા વિશ્વમાં એક સાથે આ ઘટનાને શક્ય બનાવી.

તર્કથી પરનું રહસ્ય:

૨૧ સપ્ટેમ્બર, ૧૯૯૫ની દૂધ ચમત્કાર ઘટનામાં, આ તંત્રમાર્ગે કહેવાયેલા ચિન્હો અને શક્તિઓનો દેખાવ સમજાય છે: પૂજિત મૂર્તિઓએ દૂધ સ્વીકાર્યું, એમણે પોતાની દૈવી શક્તિ (અમૃત શક્તિ) પૂર્વક પ્રગટ કરી. આ ઘટના કોઈ સંયોગ નહોતો, પરંતુ બ્રહ્માંડના એક ગૂઢ નિયમનું પરિણામ હતું. મહાગણેશ તંત્રના પ્રાચીન ગ્રંથો અનુસાર, આ ઘટના માનવજાતને એ સંદેશ આપવા માટે થઈ હતી કે વિજ્ઞાન અને તર્કથી પર પણ એક સત્ય છે. આજે, હું આ માહિતી એટલા માટે પ્રગટ કરી રહ્યો છું કે લોકો સમજી શકે કે શ્રદ્ધા અને વિજ્ઞાન એકબીજાના વિરોધી નથી, પરંતુ એક જ સિક્કાની બે બાજુઓ છે. ચમત્કારો હજી પણ થાય છે, પરંતુ તે ત્યારે જ પ્રગટ થાય છે જ્યારે બ્રહ્માંડ, તંત્ર અને માનવની શ્રદ્ધા એકસાથે આવે છે.

શા માટે માત્ર એક જ વાર? અને ગણેશજી જ કેમ?

જો આ શક્તિ હતી, તો તે વારંવાર કેમ પ્રગટ ન થઈ?

ચમત્કારનું ધ્યેય એ છે કે તે વારંવાર ન બને. જો દેવતાઓ રોજ દૂધ પીતા હોત, તો લોકો શ્રદ્ધા નહિ, પરંતુ વ્યવસાય કરતા હોત. આ ઘટના એક સંદેશ હતી: “ભગવાન છે, તેઓ સાક્ષી છે.” જેમ વીજળી એક પળ માટે ચમકે છે અને પછી અદૃશ્ય થઈ જાય છે, તેમ જ ચમત્કાર એક ક્ષણનો અનુભવ છે. આ ઘટનાએ લોકોને યાદ અપાવ્યું કે શ્રદ્ધા જીવંત છે, અને ભગવાન અસ્તિત્વમાં છે.

હવે એક મહત્વનો પ્રશ્ન: કેમ માત્ર ગણેશજી?

પુરાણકથા: ગણેશજીને “પ્રથમ પૂજ્ય” નો દરજ્જો પ્રાપ્ત થયો છે. એકવાર શિવપુત્ર ગણેશ અને કાર્તિકેય વચ્ચે વિશ્વ પરિક્રમાની સ્પર્ધા થઈ. કાર્તિકેયે આખા વિશ્વની પરિક્રમા કરી, જ્યારે ગણેશજીએ પોતાના માતા-પિતાની પરિક્રમા કરી અને કહ્યું, “માતા-પિતા જ મારું વિશ્વ છે.” આ બુદ્ધિથી પ્રસન્ન થઈ દેવોએ ગણેશને “પ્રથમ પૂજ્ય” ઘોષિત કર્યા.
ગૂઢ તત્ત્વ: તંત્રશાસ્ત્રમાં ગણેશજી “મૂળાધાર ચક્ર”ના અધિષ્ઠાતા છે. તેઓ ઊર્જાના પ્રથમ દ્વાર છે અને વિઘ્નહર્તા તરીકે કોઈપણ કાર્યના પ્રારંભે આવતા અવરોધોને દૂર કરે છે. કોઈપણ ચમત્કાર કે તંત્રક્રિયા શરૂ થાય, તેની ચાવી ગણેશમાં છે. એટલે જ ૧૯૯૫ના ચમત્કારમાં પણ પ્રથમ પ્રગટતા ગણેશજી હતા.

રહસ્ય નું અંતિમ રહસ્ય અને પરિવર્તનનો સંદેશ

આ સમગ્ર ઘટનાના રહસ્યો ત્રણ સ્તરે સમજવા જેવા છે:

ભૌતિક સ્તર (વિજ્ઞાન): થોડા ટીપાં કદાચ પૃષ્ઠતાણથી ગાયબ થયા હશે, પરંતુ લાખો લિટર દૂધનું રહસ્ય આ એકલા પરિબળથી સમજાવી શકાય નહીં.
માનસિક સ્તર (શ્રદ્ધા): લાખો લોકોની સંયુક્ત શ્રદ્ધાએ એક કોસ્મિક ઊર્જાને આમંત્રિત કરી, જેણે ચમત્કારને પ્રબળ બનાવ્યો.
આધ્યાત્મિક સ્તર (તંત્ર): ગ્રહયોગ અને “સોમસંહરણ તંત્ર”એ દૈવી પ્રતીકોને સજીવન કરી દીધા.

યુગપ્રવર્તક સાક્ષાત્કાર અને ગણેશજીનું ગુહ્ય કાર્ય

આમ, દૂધ પીતી મૂર્તિઓ માત્ર એક ચમત્કાર નહોતો, પરંતુ એક “યુગપ્રવર્તક સાક્ષાત્કાર” હતો. આ ઘટનાનો સંદેશ સ્પષ્ટ છે કે દેવતાઓ અદૃશ્ય છે, પરંતુ હાજર છે. જો શ્રદ્ધા હોય, તો તેઓ સાક્ષાત્કાર આપે છે. વિજ્ઞાનને સમજાવવાનો અધિકાર છે, પરંતુ ચમત્કાર હંમેશા વિજ્ઞાનની સીમા બહાર રહે છે.

પરંતુ અહીં એક વધુ ઊંડો તત્વ રહેલો છે — યુગ પરિવર્તનનો સંકેત. ૧૯૯૫માં જ્યારે વિશ્વભરમાં ગણેશજીની મૂર્તિઓ દૂધ પીવા લાગી, ત્યારે એ માત્ર દૈવી ઉપસ્થિતિનો સાક્ષાત્કાર નહોતો, પરંતુ “વિઘ્નવિનાયક”એ કળિયુગના દમનકારી અવરોધો તોડી નવા યુગના દ્વાર ખોલ્યા હતા.

યુગ પરિવર્તન નું તત્વ

હિંદુ શાસ્ત્રોમાં કહેવામાં આવ્યું છે કે દેવતાઓ સીધા દુનિયા ચલાવતા નથી, પરંતુ તેઓ ઊર્જા અને ચેતના સ્તરે પરિવર્તન લાવે છે.

આ દૈવિક પરિવર્તનને તાત્કાલિક જોઈ કે જાણી શકાય એવું નથી. કારણ કે દૈવી શક્તિઓનો પ્રભાવ તરત જ આપણા ઇન્દ્રિયો દ્વારા અનુભવાય એવું હોત નથી. ઉદાહરણ તરીકે, જો આપણા જીવનમાં કોઈ મોટો પરિવર્તન આવે – માનો કે નવી વિચારસરણી, નવી દિશા કે નવી પ્રેરણા – તો એની અસર તરત જ દેખાતી નથી. પરંતુ એ જ પરિવર્તનનો સ્પર્શ ત્રણ વર્ષ બાદ સ્પષ્ટ દેખાય છે.

જેમ કે જો કોઈ વ્યક્તિ આજે કોઈ નવા સંકલ્પ સાથે જીવન જીવવાનું શરૂ કરે – ધ્યાન, જ્ઞાન અભ્યાસ કે સાધના શરૂ કરે – તો પહેલીવાર એને લાગશે કે કદાચ કોઈ ખાસ બદલાવ આવ્યો નથી. પરંતુ ધીમે ધીમે, ત્રણ વર્ષમાં એના વિચારોમાં, સ્વભાવમાં અને જીવનની દિશામાં એક સ્પષ્ટ પરિવર્તન જોવા મળે છે. એ જ રીતે, કોઈ પણ દૈવિક પરિવર્તન કે તાંત્રિક શક્તિનો પ્રભાવ તાત્કાલિક આંખોથી નહીં, પરંતુ દીર્ઘકાલમાં જોતાં સ્પષ્ટ થાય છે.

એટલે ૧૯૯૫ના ૨૧ સપ્ટેમ્બરના દિવસે થયેલું દૂધ પીતી મૂર્તિઓનું દૈવી ચમત્કાર એ ક્ષણે આપણને માત્ર આશ્ચર્ય પમાડતો હતો. આપણે એને માત્ર દેખીતું ઘટના ગણતા હતા. પરંતુ હકીકતમાં એ દિવસથી એક નવું યુગપરિવર્તન શરૂ થયું હતું. એનો પ્રભાવ તાત્કાલિક નથી દેખાયો. ભારતની પરિસ્થિતિ એ સમયે હજી વિકાસશીલ દેશની જ હતી – આર્થિક સમસ્યાઓ, ટેક્નોલોજીમાં પાછળપણું, વૈશ્વિક સ્તરે ભારતની મર્યાદિત ઓળખ.

પરંતુ આજે જ્યારે આપણે ૩૦ વર્ષ પછી, એટલે કે ૨૧ સપ્ટેમ્બર ૨૦૨૫ના દિવસે પાછાં જોયે છીએ, ત્યારે એ દૈવી સંકેતનો ઊંડો અર્થ સમજાય છે. જેમ વ્યક્તિગત સ્તરે કોઈ પરિવર્તન એક નિશ્ચિત સમયગાળા બાદ સ્પષ્ટ થાય છે, તેમ રાષ્ટ્રીય અને વૈશ્વિક સ્તરે આ દૈવી પરિવર્તનનો પ્રભાવ પણ દીર્ઘકાળ બાદ સંપૂર્ણ સ્વરૂપે દેખાય છે. જો આપણે ૧૯૬૫ થી ૧૯૯૫ વચ્ચેનો ભારત અને ૧૯૯૫ થી ૨૦૨૫ વચ્ચેનો ભારત સરખાવીએ, તો આ પરિવર્તનનો સંકેત સ્પષ્ટ દેખાય છે. પહેલા ૩૦ વર્ષમાં ભારત હજી ગરીબી, અવિકાસ, રાજકીય અસ્થિરતા અને વૈશ્વિક અજ્ઞાનતામાં ઝઝૂમતું હતું. પરંતુ છેલ્લા ૩૦ વર્ષમાં ભારત ટેક્નોલોજી, શિક્ષણ, આર્થિક વિકાસ, વૈશ્વિક પ્રભાવ અને આધ્યાત્મિક જાગૃતિમાં અસાધારણ પ્રગતિ કરી છે.

એટલે આ દૈવી પરિવર્તનને આપણે એ દિવસે આંખોથી નહીં જોઈ શક્યા, પરંતુ આજે ૩૦ વર્ષ પછી એને સ્પષ્ટ જોઈ અને સમજી શકીએ છીએ કે ખરેખર ભગવાન ગણેશજી એ દિવસે સમગ્ર વિશ્વમાંથી વિઘ્નો દૂર કરવાની શરૂઆત કરી હતી.

નિષ્કર્ષ

૨૧ સપ્ટેમ્બર, ૧૯૯૫નો દિવસ માત્ર એક ઘટના ન હતી, પરંતુ એક અનુભવ હતો. તે દિવસે વિજ્ઞાન મૌન થયું, શ્રદ્ધા ગુંજતી રહી, અને તંત્રશક્તિએ બતાવ્યું કે દેવતાઓ આજે પણ જીવંત છે. આ ઘટના એ સાબિત કરે છે કે હિંદુ તંત્ર, જ્યોતિષ અને પુરાણો માત્ર કથાઓ નથી, પરંતુ એક જીવંત વિજ્ઞાન છે — એક એવું વિજ્ઞાન જે ક્યારેક ચમત્કાર રૂપે પ્રગટ થાય છે.

“પ્રથમ પૂજ્ય ગણેશ, વિઘ્નહર્તા, સોમતત્વના આકર્ષક” — તે દિવસે ગણેશજીએ સમગ્ર જગતને સાબિતી આપી કે તેઓ માત્ર એક મૂર્તિ નથી, પરંતુ જીવંત દેવતા છે. તેમણે માત્ર દૂધ પીધું નહોતું, પરંતુ કરોડો લોકોના તર્કના સંશયને પણ પી ગયા હતા.

આ ઘટનાએ સાબિત કર્યું કે ભગવાને ચમત્કારો દ્વારા પોતાની હાજરીનો અહેસાસ કરાવ્યો, પરંતુ તે હાજરીનો સાચો અનુભવ શ્રદ્ધા દ્વારા જ શક્ય છે. ચમત્કાર ભક્તિની શરૂઆત છે, શ્રદ્ધા ભક્તિની પૂર્ણતા છે.

આજે, જ્યારે હું તે દિવસને યાદ કરું છું, ત્યારે મને સમજાય છે કે તે માત્ર એક ક્ષણિક ઘટના નહોતી, પરંતુ એક જીવનપર્યંત પાઠ હતો. એક પાઠ કે જેણે મને વિજ્ઞાન અને અધ્યાત્મ, તર્ક અને શ્રદ્ધાને એકસાથે જોતા શીખવ્યો. તે દિવસે મને ખાતરી થઈ કે ભગવાન હાજર છે, અને તેમનું અસ્તિત્વ તર્કના ત્રાજવે નહીં, પરંતુ શ્રદ્ધાના વિશ્વાસ પર તોળાય છે.

ૐ ગં ગણપતૈય નમો નમ:

હર! હર! મહાદેવ!!!

#hrdivyesh #ganesha #lordganesha #ganpati #ganeshchaturthi #ganpatibappamorya #ganeshutsav #ganeshfestival #ganeshaidol #ganeshpuja #devotional #hindu #hinduism #god #faith #miracle #temple #india #mumbai #spirituality #bhakti #worship #mahadev #shiva #prayers #sacred #festival #love #aarti #tradition #devotion #bappalover